Napęd LNG cieszy się coraz większą popularnością wśród armatorów
Skroplony gaz ziemny jest pomostem pomiędzy tradycyjnym paliwem, a rozwiązaniami dążącymi do zero-emisyjności. Na korzyść paliwa LNG przemawia dojrzałość technologii, ekologia jak również rosnący łańcuch dystrybucji. Armatorzy coraz częściej są zainteresowani inwestycjami w jednostki LNG na co niewątpliwie ma wpływ dostępność tego paliwa w portach.
W dniu wczorajszym odbyło się kolejne bunkrowanie paliwa LNG w Porcie Gdynia. Przy Nabrzeżu Rotterdamskim bunkrowany był cementowiec „Shetland”, jedna z najmłodszych jednostek z floty cementowców. Statek został zbudowany w 2019 roku i jest to jednostka bardzo podobna w stosunku do cementowców „Ireland” i „Greenland” również bunkrowanych w Porcie Gdynia.
LNG jako alternatywne paliwo żeglugowe, ze względu na swoje walory ekologiczne, stanowi rozwiązanie mogące spełnić normy emisyjne, przy jednoczesnej opłacalności ekonomicznej. Wprawdzie w eksploatacji pozostaje na razie niewiele jednostek zasilanych tego typu paliwem, ale sporo jest obecnie w budowie lub zamówionych i w przyszłości zostanie włączonych do eksploatacji. Zgodnie z dyrektywą w sprawie rozwoju paliw alternatywnych najpóźniej do końca 2025 roku w portach sieci bazowej TEN-T (a zatem także w Gdyni). Do Portu Gdynia w każdym tygodniu zawija kilka statków z napędem LNG.
Konieczność podjęcia działań służących ochronie środowiska naturalnego stała się motorem prac związanych z zastosowaniem LNG jako paliwa na statkach. Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) w VI załączniku do Konwencji MARPOL 73/78, która reguluje sprawę zanieczyszczeń atmosfery przez statki, zwłaszcza tych pochodzących ze spalin silników okrętowych, wprowadziła limity zawartości siarki w paliwie okrętowym oraz limity emisji tlenków azotu z silników okrętowych. Załącznik VI wyznacza pewne akweny jako tzw. obszary kontroli emisji (emission control area ECA), dla których przyjęto specjalne zaostrzone przepisy dotyczące zapobiegania, redukcji i kontroli zanieczyszczenia powietrza przez tlenki azotu lub tlenki siarki i cząstki stałe lub przez wszystkie trzy rodzaje zanieczyszczeń razem. Do obszarów kontroli emisji tlenków siarki (sulphur emission control area SECA) zaliczono już Morze Bałtyckie (w 2005 roku) oraz Morze Północne (w 2006 roku), a także północnoamarykański obszar kontroli emisji SOx oraz NOx
Możliwość komentowania została wyłączona.
